মৰমৰ শিৱ(বাবু) : পৰী পাৰবিন

মৰমৰ শিৱ(বাবু),

পোন প্ৰথমেই মোৰ মৰম লবা । তোমালৈ এইখন মোৰ প্ৰথম চিঠি । আচলতে কালি তোমাৰ চিঠিখন পোৱাৰ পাছতে কেতিয়াকৈ উত্তৰ দিও দিও লাগি আছিল । কিন্তু কিবা কিবি কাৰণত লিখাত মনোনিৱেশ কৰিব পৰা নাছিলো কাৰণে অলপ দেৰি হ’ল ।
আচলতে কি জানা, লিখাটো মোৰ বাবে এক সাধনা । বাস্তবিকতে মোৰ পৃথিৱীখন অতি সৰু । আৰু সিমানেই বিশাল মোৰ সপোনৰ পৰিধি । মোৰ সৰু পৃথিৱীখনত সীমা চেৰাই যোৱা সপোনবোৰে প্ৰায়ে উজুতি খাই কষ্ট পায় । আৰু তেনে এক অস্থিৰতাতে মই কলম হাতত তুলি লওঁ । কবিতা এটাই হওক বা তোমালৈ বুলি লিখা চিঠিখনেই হওক, ই মোক সমানেই আনন্দ দিয়ে ।কাৰণ ই মোক মোৰ আত্মাৰ স’তে সংযোগ কৰে ।

এইখিনিতে তুমি হয়তো সুধিবা, আত্মাৰ স’তে আমাৰ সংযোগ কিয় জৰুৰী । ভাইটি জানানে, সকলোৰে বাবে নহলেও আমাৰ দৰে মানুহৰ বাবে আত্মাৰ সংযোগ অতি জৰুৰী । কাৰণ আমাৰ জীৱনবোৰ অতি ঘাত- প্ৰতিঘাতেৰে পৰিপুষ্ট হোৱাৰ পাছতো উৰাৰ হেঁপাহ কোনোদিনেই নকমে । গতিকে বিভিন্ন সময়ত বহু হতাশা আহে । হতাশাৰ মুহূৰ্তবোৰত আত্মাৰ লগত সংযোগ নাথাকিলে বিভিন্ন নেতিবাচক সিদ্ধান্ত লৈ লোৱা যায় ।

মোৰ কেৰিয়াৰ জীৱন বহুত উজ্জ্বল আছিল । আচলতে মোৰ কেৰিয়াৰ বুলি কবলৈ বেয়া লাগিছে । উপযুক্ত সময়ত উপযুক্ত মানুহৰ মানুহৰ হাতত মোৰ প্ৰতিভাখিনি পৰা হ’লে এই কেৰিয়াৰৰ গ্ৰাফডাল বহুত ওপৰলৈ যাব পাৰিলেহেঁতেন । কিন্তু এই “হেঁতেনবাদ”ত মই বিশ্বাসী নহয় । আমাৰ জীৱনৰ প্ৰতিটো ক্ষু্দ্ৰতম মূহুৰ্তৰে কিবা এক লক্ষ্য থাকে । মোৰ দাদাই মাৰ আগত অনুশোচনা কৰে, “ইঞ্জিনিয়াৰিং পঢ়ি তাই বাহিৰলৈ যোৱা হ’লে বহুত ওপৰলৈ যাব পাৰিলেহেঁতেন” ।কথাটো মই একেবাৰেই নস্যাৎ কৰোঁ ।আচলতে আমাৰ জীৱনটো ভাৰসাম্য কৰি ৰখাৰ বাবে এক মহাজাগতিক প্ৰক্ৰিয়া নিৰ্ধাৰিত হৈয়েই থাকে । তাতে আকৌ মই জীৱনৰ অমূল্য মুহূৰ্তবোৰ টকাৰে গনিব নোৱাৰো । অৱশ্যে আমিবোৰ অলপ আবেগিক । আবেগক নিয়ন্ত্ৰণ কৰাৰ বাবেও আত্মাৰ স’তে সংযোগ জৰুৰী ।

কিবাকিবি লিখি আছো অ ভাইটি । তোমাৰ চাগৈ আমনিয়েই লাগিছে । তুমি মৌবালৈ লিখা এখন চিঠিত তোমাৰ অস্থিৰতাৰ আভাস পাইছিলো । তেতিয়াই ভাবিছিলো তোমালৈ দু আষাৰ লিখিম বুলি ।তুমি এতিয়া যিটো স্তৰত থিয় হৈ আঁছা, সেইটো স্তৰ আমি পাৰ হৈ আহিছোঁ । গতিকে কিবা এটা দায়িত্ববোধে মনৰ মাজত জন্ম ল’লে । তাতে আক’ মোৰ ভাইটি নাই । আচলতে মই ঘৰৰ সৰু । গতিকে উপদেশ দিবলৈ পালে লানি নিছিগাকৈ ওলায় ।

বাকী কোৱা । নতুন ঠাইত মন বহিছেনে ? ঘৰ এৰি বাহিৰত চাকৰি কৰিবলৈ আহিলেহে ঘৰৰ মূল্য বুজি পোৱা যায় । মইও কোন কাহানিবাই মোৰ ঘৰৰ গলি এৰি আহিলো । এতিয়াও কেতিয়াবা কাৰোবাক ঠিকনা দিব লগা হ’লে সেই ঠিকনাটোহে মনলৈ আহে, “…..পো. অ. খেলমাটি, উত্তৰ লক্ষীমপুৰ” ইত্যাদি ইত্যাদি । শিপাডাল এৰি আহিলো যে তাত ! যি ডাল শিপাই ‘মই’ নামৰ গছজোপা অত ধুমুহাতো হাউলি পৰিবলৈ নিদিলে, সেইডাল শিপাক এতিয়াও সাৰ পানী দি বুকুৰ মাজত জীপাল কৰি নৰখাকৈ কেনেকৈ থাকোঁ ?

ভালে থাকা তোমালোক । মন- মগজুৰ উচিত ব্যৱহাৰেৰে জীৱনৰ যিকোনো বাধা হেলাৰঙে পাৰ হোৱা, সেয়াই কামনা কৰোঁ ।

পুনৰ মৰমেৰে,

ইতি,
তোমাৰ মৰমৰ বা’
পাৰবীন