০৭/১০/২০১৬
বিহপুৰীয়া ৷
বিহপুৰীয়া ৷
শ্ৰী হৰি ৷
মৰমৰ মৌচুমী
প্ৰথমে মোৰ মৰম ল’বাঁ ৷ মান্যানুসাৰে বাকী সকলক মোৰ শ্ৰদ্ধা আৰু মৰম জনাবাঁ ৷ আশা কৰোঁ তোমালোক সকলোৰে মঙ্গল ৷ তোমালোকৰ শুভকামনা আৰু অদৃষ্টৰ কৃপাত আমাৰো কুশল ৷
আজি বহু দিনৰ পৰাই তোমালৈ এখন চিঠি লিখাৰ কথা ভাবি আছিলোঁ ৷ সম-সদ্ভাৱাপন্ন নহ’লে মনৰ কথাবোৰ যাকে-তাকে ক’বলৈ গৈ নিজক লঘু কৰাৰ বাহিৰে আৰু কিবা লাভ হ’ব জানো ? আন হাতে মই লোকালয়ৰ পৰা মানসিক ভাৱে বহুত আঁতৰত ৷ কিয় নাজানো , সৰুৰেপৰা মই হীনমন্যতাত ভুগি আহিছিলোঁ ৷ সেয়ে সমনীয়াৰ পৰা বা আন মানুহৰ পৰা সদায় আঁতৰি ফুৰিছিলোঁ ৷ মোৰ নিঃসঙ্গতাৰ একমাত্ৰ সঙ্গী হিচাপে সেয়ে কিতাপকে বাচি ল’লোঁ ৷ কিন্তু এই ক্ষেত্ৰত মোৰ কোনো পথ-প্ৰদৰ্শক নথকাৰ বাবে , আৰু সেই সময়ত ইচ্ছা মতে কিতাপ কিনিব বা সংগ্ৰহ কৰিব নোৱাৰাৰ বাবে সহজে হাতত পোৱা যিকোনো কিতাপকে পঢ়িবলৈ ল’লোঁ ৷ একেবাৰে সহজতে পোৱাৰ ভিতৰত আছিল দেউতাৰ ধৰ্মীয় কিতাপবোৰ ৷ গতিকে কীৰ্তন , নামঘোষা , গীতা , বেদ , উপনিষদ আৰু জ্যোতিষ শাস্ত্ৰ সমূহত সোমাই পৰিলোঁ , বৰ কম বয়সতে ৷ কিন্তু ইয়াৰ ফল বিপৰীতহে হ’ল বুলি ভাবোঁ ৷ শাস্ত্ৰ সমূহৰ জীৱন আৰু জগতৰ প্ৰতি থকা ঋণাত্মক ব্যাখ্যাই মোকো অনুৰূপ ধাৰণা দিলে , আৰু এক কথাত কবলৈ হ’লে মই ক্ৰমশ নিৰাশাবাদী হৈ পৰিলোঁ ৷ মোৰ চিন্তাধাৰা আনৰ লগত অমিল হ’বলৈ ধৰিলে আৰু ঐহিক সমৃদ্ধিৰ বিপৰীতে পাৰত্ৰিক জীৱনটোৱেহে মোক বৰকৈ আকৰ্ষিত কৰিবলৈ ধৰিলে ৷ বাস্তৱ জীৱনটো চিনি পাওঁতে মোৰ বহুত পলম হৈ গ’ল ৷ আজি মই জীৱনটোৰ প্ৰকৃত অৰ্থ অনুধাৱন কৰিব পৰা হৈছোঁ আৰু যাপন কৰিবলৈ যত্নৰ ত্ৰুটী কৰা নাই যদিও মোৰ অৱচেতনাত মজ্জাগত হৈ থকা অতীতৰ উপলব্ধিয়ে সংগোপনে সোঁৱৰাই দিয়ে ; মোক বিচলিত কৰিব খোজে ৷ এই দুই সত্বাৰ অন্তৰ্দ্বন্দই মোক দুৰ্বল কৰে , মাজে মাজে ৷ আধুনিক জীৱনৰ বিচ্ছিন্নতা আৰু নিঃসংগতাবোধ অন্য এক অণুঘটক ৷ তাৰ মাজতো মই নিজকে বুজাবলৈ যত্ন কৰোঁ , জীৱনৰ আচল অৰ্থ ৷ হৰা-জিকাৰ এই নৈমিত্তিক যুদ্ধৰ মাজেৰেই আজি অৰ্ধ শতাব্দীৰ পদূলি পালোঁহি ৷ কিন্তু “ Miles to go before I sleep. "
এঃ , প্ৰথম চিঠিখনতে বহুত কথা লিখিলোঁ ৷ লিখা খিনিও হৈ পৰিল একান্ত ব্যক্তিগত ৷ তুমি বা কেনে পোৱা আনৰ ব্যক্তিগত কথা শুনি ! সেয়ে এই প্ৰসংগটো আজিলৈ ইমানতে এৰিছোঁ ৷ মোৰ চিঠি পায়েই উত্তৰ দিবাঁ ৷ পৰিয়ালৰ বাকী সদস্য সকলৰ পৰাও চিঠি পাম বুলি অধীৰ আশাৰে বাট চাই ৰ’লোঁ ৷ অ , আৰু এটা কথা কৈ থওঁ দেই , মই মানুহটো বৰ অমশৃন ৷ মানে মোৰ কলমৰ পৰা পঢ়ি ভাল লগা ধৰণৰ , মানে কাব্যিক কিবা এটা কেতিয়াও আশা নকৰিবা ৷ ভাষাৰ ওপৰত মোৰ অলপো দখল নাই ৷ সেয়ে শব্দ বিচাৰি ফুৰোতেই বহুত সময় লাগে ৷
আজিলৈ ইমানতে সামৰিছোঁ ৷
পুনৰ মৰম আৰু আন্তৰিক শুভকামনাৰে---
ইতি
তোমাৰ দাদা ৷
আজি বহু দিনৰ পৰাই তোমালৈ এখন চিঠি লিখাৰ কথা ভাবি আছিলোঁ ৷ সম-সদ্ভাৱাপন্ন নহ’লে মনৰ কথাবোৰ যাকে-তাকে ক’বলৈ গৈ নিজক লঘু কৰাৰ বাহিৰে আৰু কিবা লাভ হ’ব জানো ? আন হাতে মই লোকালয়ৰ পৰা মানসিক ভাৱে বহুত আঁতৰত ৷ কিয় নাজানো , সৰুৰেপৰা মই হীনমন্যতাত ভুগি আহিছিলোঁ ৷ সেয়ে সমনীয়াৰ পৰা বা আন মানুহৰ পৰা সদায় আঁতৰি ফুৰিছিলোঁ ৷ মোৰ নিঃসঙ্গতাৰ একমাত্ৰ সঙ্গী হিচাপে সেয়ে কিতাপকে বাচি ল’লোঁ ৷ কিন্তু এই ক্ষেত্ৰত মোৰ কোনো পথ-প্ৰদৰ্শক নথকাৰ বাবে , আৰু সেই সময়ত ইচ্ছা মতে কিতাপ কিনিব বা সংগ্ৰহ কৰিব নোৱাৰাৰ বাবে সহজে হাতত পোৱা যিকোনো কিতাপকে পঢ়িবলৈ ল’লোঁ ৷ একেবাৰে সহজতে পোৱাৰ ভিতৰত আছিল দেউতাৰ ধৰ্মীয় কিতাপবোৰ ৷ গতিকে কীৰ্তন , নামঘোষা , গীতা , বেদ , উপনিষদ আৰু জ্যোতিষ শাস্ত্ৰ সমূহত সোমাই পৰিলোঁ , বৰ কম বয়সতে ৷ কিন্তু ইয়াৰ ফল বিপৰীতহে হ’ল বুলি ভাবোঁ ৷ শাস্ত্ৰ সমূহৰ জীৱন আৰু জগতৰ প্ৰতি থকা ঋণাত্মক ব্যাখ্যাই মোকো অনুৰূপ ধাৰণা দিলে , আৰু এক কথাত কবলৈ হ’লে মই ক্ৰমশ নিৰাশাবাদী হৈ পৰিলোঁ ৷ মোৰ চিন্তাধাৰা আনৰ লগত অমিল হ’বলৈ ধৰিলে আৰু ঐহিক সমৃদ্ধিৰ বিপৰীতে পাৰত্ৰিক জীৱনটোৱেহে মোক বৰকৈ আকৰ্ষিত কৰিবলৈ ধৰিলে ৷ বাস্তৱ জীৱনটো চিনি পাওঁতে মোৰ বহুত পলম হৈ গ’ল ৷ আজি মই জীৱনটোৰ প্ৰকৃত অৰ্থ অনুধাৱন কৰিব পৰা হৈছোঁ আৰু যাপন কৰিবলৈ যত্নৰ ত্ৰুটী কৰা নাই যদিও মোৰ অৱচেতনাত মজ্জাগত হৈ থকা অতীতৰ উপলব্ধিয়ে সংগোপনে সোঁৱৰাই দিয়ে ; মোক বিচলিত কৰিব খোজে ৷ এই দুই সত্বাৰ অন্তৰ্দ্বন্দই মোক দুৰ্বল কৰে , মাজে মাজে ৷ আধুনিক জীৱনৰ বিচ্ছিন্নতা আৰু নিঃসংগতাবোধ অন্য এক অণুঘটক ৷ তাৰ মাজতো মই নিজকে বুজাবলৈ যত্ন কৰোঁ , জীৱনৰ আচল অৰ্থ ৷ হৰা-জিকাৰ এই নৈমিত্তিক যুদ্ধৰ মাজেৰেই আজি অৰ্ধ শতাব্দীৰ পদূলি পালোঁহি ৷ কিন্তু “ Miles to go before I sleep. "
এঃ , প্ৰথম চিঠিখনতে বহুত কথা লিখিলোঁ ৷ লিখা খিনিও হৈ পৰিল একান্ত ব্যক্তিগত ৷ তুমি বা কেনে পোৱা আনৰ ব্যক্তিগত কথা শুনি ! সেয়ে এই প্ৰসংগটো আজিলৈ ইমানতে এৰিছোঁ ৷ মোৰ চিঠি পায়েই উত্তৰ দিবাঁ ৷ পৰিয়ালৰ বাকী সদস্য সকলৰ পৰাও চিঠি পাম বুলি অধীৰ আশাৰে বাট চাই ৰ’লোঁ ৷ অ , আৰু এটা কথা কৈ থওঁ দেই , মই মানুহটো বৰ অমশৃন ৷ মানে মোৰ কলমৰ পৰা পঢ়ি ভাল লগা ধৰণৰ , মানে কাব্যিক কিবা এটা কেতিয়াও আশা নকৰিবা ৷ ভাষাৰ ওপৰত মোৰ অলপো দখল নাই ৷ সেয়ে শব্দ বিচাৰি ফুৰোতেই বহুত সময় লাগে ৷
আজিলৈ ইমানতে সামৰিছোঁ ৷
পুনৰ মৰম আৰু আন্তৰিক শুভকামনাৰে---
ইতি
তোমাৰ দাদা ৷
No comments:
Post a Comment