মৰমৰ মৌ বা : পৰী পাৰবিন

মৰমৰ মৌ বা,
( Mousumee Bori)

বহুত বহুত মৰমেৰে তোমাৰ লগত কথা পাতিম বুলি কী-বৰ্ডত আঙুলি বুলাইছো । তোমাৰ চিঠি পোৱা কেবাদিনো হ’ল ।কিন্তু কি যে আপদীয়া ব্যস্ততা কিছুমানৰ মাজত পৰি তোমালৈ কিবা এষাৰ লিখিবলৈকে সময় মিলাব নোৱাৰা হ’লো । জানানে, মই যেতিয়া Human resource management পঢ়িছিলো, তেতিয়াই Time management ৰ কথাও শিকিছিলো । আৰু মোৰ ব্যৱহাৰিক জীৱনত ই বৰকৈ কাম দিছিল । ৰুটিনমতে মোৰ কামবোৰ চলি আছিল । কিন্তু কেইদিনমানৰ পৰা কি হৈছে জানো ? উপৰা উপৰিকৈ বহুত কাম লেটিযাই লোৱাৰ কাৰণেই হয়তো ঘড়ীৰ কাঁটাত কাম বান্ধিও শেষ কৰিব পৰাগৈ নাই ।

কালি এটা জমনি হ’ল নহয় ? কাকো কোৱা নাই , তোমাকে কওঁ (বেছিকৈ নাহাঁহিবা পিছে) । ৰাতি শোৱাৰ সময়ত ব্ৰাছ কৰো বুলি টুথব্ৰাছত পেষ্ট লগাই ব্ৰাছ কৰিবলৈ ল’লো । কিবা বেলেগ এটা গোন্ধ আৰু সোৱাদ পাই মই পেষ্টটো চালো । কি আছিল জানানে ? Sensodyne ৰ কাগজৰ পেকেটটোত মোৰ কচুগুটি সৰুপুত্ৰই জনচনৰ বেবীক্ৰীমটো ভৰাই থৈছিল । অন্যমনস্কতাৰ ফলত মোৰো চোৱা নহ’ল । মনে মনে বৰ লাজ পালোঁ জানানে ?

দুদিনীয়া ছুটিৰে মই আমাৰ স্কুলৰ মহাৰজত জয়ন্তী ভালকৈয়ে উপভোগ কৰিলো । এক কিলোমিটাৰো খোজ কাঢ়িবলৈ টান পোৱা মইজনীয়ে শো্ভাযা্ত্ৰাত অংশ লৈ চহৰৰ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰলৈ খোজ কাঢ়িলো । বিশবছৰৰ মূৰত যে আটাইকে লগ পালো, তেনে যেন নালাগিলেই । ছোৱালীবোৰ এতিয়াও যেন সেই বগা ফ্ৰক পিন্ধা পখিলীজনীয়ে হৈ আছে, এনে লাগিল । লগ পায়েই উচুপিলে কুন্তলাই । সাৱট মাৰি ধৰিলে সুজাতাবায়ে, আঁকোৱালি ললে জিন্তীবায়ে । আৰু কিমানৰ নাম কম কোৱা ।কৈ কৈ শেষ নহ’ব । দ্বিতীয় দিনা আছিল প্ৰাক্তন ছাত্ৰী সমাৰোহ । ১৯৪৩ তে মেট্ৰিক দিয়া প্ৰথম বেটচৰ পৰা এতিয়ালৈকে হাজাৰজনী ৰঙীন পখিলাৰে সিদিনা স্কুল প্ৰাংগণ উলাহে নধৰা । বৰ ভাল লাগিল জানানে ? এটা কথা নতুনকৈ উপলদ্ধি হ’ল ব্যক্তিত্ব গঠনত আমাৰ বিদ্যালয়ৰ ভূমিকা অনন্য আছিল । অ আ ক খ নতুবা জমা খৰচৰ অংক কৰিয়েই যে চহৰৰ মাজমজিয়াৰ সপোনৰ স্কুলখনলৈ দেউতাই লৈ গৈছিল । মোৰ দুবেগেতীয়া ককাঁলৰ জোখ লৈ মায়ে সী দিয়া বগা ফ্ৰকটো, ৰঙা পেটি, ৰঙা ফিটা সকলো চকুৰ আগলৈ আহি গ’ল । বিদ্যালয় সপ্তাহৰ মঞ্চত সেয়া যেন সত্ৰীয়া নৃত্যৰ মুদ্ৰাত শাৰদী, মধুৰ গানেৰে চৌপাশ ৰজনজনাই যোৱা সংগীতাৰ কন্ঠ, তৰ্ক প্ৰতিযোগিতাত বলিষ্ঠ যুক্তিৰে প্ৰতি বছৰৰ খিতাপ নিজৰ হাতলৈ নিয়া জিন্তীবা ।

বৰ আবেগিক হৈ পৰিলো মই । এইখন বিদ্যালয়তে আমি শৈশৱ এৰি কৈশোৰ পাইছিলো । কৈশোৰ মানেই যেন কল্পজগতত পৰিধিবিহীন বিচৰণ । মেট্ৰিক দি কলেজত ভৰি দিলো । জীৱনটো সগৰ্ভা হোৱাই নাছিল মৌবা, অকালতে অযোজন শীতলতাত যেতিয়া কোনো বান্ধৱীৰ উম নাছিল, তেতিয়াও এই বিদ্যালয়ৰ প্ৰতিটো কথাই প্ৰেৰণা দিছিল । নিৰ্মোহ জটিল বাস্তৱ নতুবা নাৰীত্বৰ অবদমন- সকলোতে মই থিয় হৈ ৰৈছিলো, কাৰণ মোৰ সিৰাই সিৰাই বৈ আছিল সেই শোণিত, মানৱতাৰ গোন্ধ থকা সেই শোণিত । নাৰী-পুৰুষৰ ভেদাভেদ পাহৰি যি শোণিতে অকল জীৱনৰ বাণীকে কঢ়িয়ায় ।
এই মৌবা, বহুত লিখিলো । পঢ়ি পঢ়ি তুমি কলমতিয়াই থাকিবা । কথা ক’বলৈ পালে তোমাৰ পৰীজনীক একোকে নালাগে । তোমাক যে লগ পাইছিলো । বৰ ভাল লাগিছিল । আধাঘন্টাৰ বাবেহে মাথোঁ পাইছিলো । সেই আধাঘন্টাও মোৰ জীৱনৰ মধুৰতম সময়ৰ ডায়েৰীত লিপিবদ্ধ হৈ ৰ’ল । হোমেন বৰগোঁহাইদেৱে যে “মধুৰতম সময়”ত লিখিছিল, জীৱনৰ কেইটামান মধুৰতম সময়ৰ বাবেহে আমি জীয়াই থাকো বুলি ।
আজিলৈ আহোঁ দিয়া । আকৌ লগ পাম, ক’ৰবাত বহি খাম , আঙুলিমূৰত গণিম মধুময় সময় ।

বহুত বহুত মৰমেৰে

তোমাৰ ভন্তী
“পৰী পাৰবীন”
ডিব্ৰুগড়
6/2/2017