এজন পিতৃৰ চিঠি : দেৱাশ্ৰী বৰগোহাঁই

পিতৃ-কন্যা সম্বন্ধটো সদায়ে সুকীয়া । প্ৰতিজনী ছোৱালীৰে প্ৰথম ভালপোৱা মানুহজন দেউতাক । প্ৰতিজনী ছোৱালীয়ে কামনা কৰে তাইৰ হ’বলগীয়া স্বামী দেউতাকৰ দৰে হওক । কন্যাৰ বিবাহৰ সময়ত হয়তো সৱাতকৈ হৃদয় দেউতাকৰে দহে । তেনে এগৰাকী পিতৃ কিৰ্ক ফ্লেংক্লিনৰ ইন্টাৰনেটত উপলব্ধ এখন চিঠিৰ ভাৱানুবাদ আপোনালোকৰ হাতত আলফুলে তুলি দিলো ।
আজি মোৰ কণমানিজনীয়ে নতুন জীৱনটোৰ পাতনি মেলিবলৈ ওলাইছে । আৰু মই যোৱা ডেৰ ঘন্টা জুৰি হাতত কলমটো ধৰি ইয়াত বহি আছো । এবাৰ কান্দিছো, এবাৰ হাঁহিছো, কণমানিজনীক বিদায় দিয়াৰ বিফল প্ৰস্তুতি চলাইছো । কিছুসময়ৰ পাছতে মই তাইৰ হাতত ধৰি বিবাহ মণ্ডপলৈ নামি যাম আৰু বিবাহৰ আনুষ্ঠানিকতা ঘোষণা কৰিম । কিয়? কাৰণ মই মোৰ কণমানিজনীৰ বাবে যিকোনো কামেই কৰিব পাৰো । তাই দেউতাক আবদাৰ দিছে । দেউতাকে কেনেদৰে না কৰিব পাৰে । মই প্ৰাৰ্থনা কৰিছো সেই সময়ত মই নিজকে মূৰ্খ সজাৰ বৃথা চেষ্টা বাদ দি কথা কোৱাতকৈ বেছি কান্দি উঠিম । হে ভগৱান, তাইক মোৰ বুকুৰ পৰা আঁতৰাই পঠিওৱা যে কিমান কঠিন । মই যদি তাইক মোৰ কণমানিজনী কৰিয়ে ৰাখিব পাৰিলোহেঁতেন, আজীৱন । মই জানো এইয়া চূড়ান্ত স্বাৰ্থপৰতা । কিন্তু এই মূহুৰ্তত মই মনে প্ৰাণে তাৰে কামনা কৰো । এই যেন আমি তিনিচকীয়া চাইকেলখন চলাম, স্কুলৰ বাস্কেটবল টুৰ্ণামেন্টত চিঞৰিম, তাইৰ প্ৰিয় চিনেমাখন চাম বাৰে বাৰে…কেৱল তাই আৰু মই । আস্! কি যে এক মৃত্যুসম যাতনা । তাই হয়তো এই লৈ কোনো ধাৰনা কৰিব পৰা নাই । কাৰণ তাই যে দেউতাক নহয় । মই এজন গৰ্বিত পিতৃ । আশাকৰো এজন ভাল পিতাও হ’ব পাৰিছো । তোমাৰ স্বামীলৈ মোৰ মৰম আৰু গৰ্ব দুয়োটাই আছে । কিছু ইৰ্ষাম্বিত যদিও গৰ্বিত । এতিয়াৰ পৰা তোমাৰ জীৱনৰ প্ৰতিটো খোজতে তেওঁ প্ৰথম প্ৰাধন্য পাব । সেই বিষয়ত সহজ হ’বলৈ মই পাৰ্যমানে যত্ন কৰিম । সদায়ে ছবিবোৰ ৰৈ যায় সময়ৰ বুকুত, মানুহ নৰয় । মানুহবোৰ গৈ থাকে আৰু এদিন নতুন ঠিকনা বিচাৰি লয় । তোমাৰ নতুন জীৱনটোৰ লগত খোজ মিলাবলৈ মই সৰ্বতোপ্ৰকাৰে চেষ্টা কৰিম…কিন্তু অনুগ্ৰহ কৰি তুমিও তোমাৰ জীৱনৰ কোনোবা এটি কোনত মোক সামৰি থ’বা । সদায়ে দেউতাৰ কণমানিজনী হৈ থাকিবা ।

এজনী ছোৱালীৰ পিতৃ