মৰমৰ নীলাঞ্জন,
ওপজাদিনৰ বহু বহু শুভকামনা তোমালৈ । জীৱনে চোঙ সলাই প্ৰতিপল, প্ৰতিক্ষণে । প্ৰতিটো মূহুৰ্তই আঁকি যায় নৱ আল্পনা । পাৰ হৈ যোৱা বচৰকেইটাই সিচি থৈ যোৱা অভিজ্ঞতাৰ ৰঙীন দলিছাৰে খোজ পেলাইছা জীৱনৰ এটি নতুন বচৰত । জীৱনৰ প্ৰতিটো দিনেই কঢ়িয়াই আনে আশাৰ নতুন বতৰা । এই আশাবোৰ আছে বাবেইতো পৃথিৱীখন ইমান ধুনীয়া । অনাগত দিননোৰত জীৱনক লৈ ৰচা আশাবোৰ পৰিপূৰ্ণ হৈ উঠক তাৰে শুভকামনা জনালো ।
জীৱন এক ৰহস্য, এক অবুজ সাঁথৰ । সময়ৰ সতে অবুজ মিতিৰালি জীৱনৰ । সময়ৰ সতে জীৱনে কান্দে, হাঁহে, ঠেহ পাতি অভিমান কৰে । কিন্তু গৈ থাকে দুহাত ধৰি । আজীৱন বন্ধুত্বৰ প্ৰতিশ্ৰুতিও দেখুন ভাঙি থৈ যায় সময়ে । পলকতে আকৌ সাজে নতুন বন্ধুত্বৰ ঘৰ । কিন্তু কোনো কোনো সম্বন্ধই বুকুত এনেদৰে আসন পাতি বহে যে জীৱনে ধুই নিব নোৱাৰে কোনোকালে । তেনে এটি ভাই আৰু বন্ধু পালো তোমাৰ মাজত । যোৱা আঢ়ৈটা বচৰে বন্ধুত্ব আৰু ভাতৃপ্ৰেমৰ ডেউকাৰে আৱৰি ৰখাৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ । আজি তোমাৰ জন্মদিনৰ দিনা এই ধন্যবাদকে উপহাৰ ৰূপে পঠিয়ালো । মাজে মাজে তোমাক অধৈৰ্য, আৱেগিক, হতাশা আৰু মানসিক চাপত দেখা পাওঁ। অৱশ্যে এই সময়খিনিয়ে তেনেকুৱা । তুমি নিজক নিজেই চম্ভালি জীৱনৰ মহত্ব লাভৰ বাবে কৰ্ষণ কৰিব লাগিব । আজি এইক্ষেত্ৰত তোমাৰ সহায় হোৱাকৈ কেইদিনমান আগতে পঢ়া এটা সৰু লেখা তোমালৈ আগবঢ়ালো । আশাকৰো অনাগত দিনবোৰৰ বাবে ই সহায়ক হ’ব ।
এবাৰ এগৰাকী মনোবিজ্ঞানীয়ে শ্ৰেণীকোঠাত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগত আলোচনা কৰি আছিল । হঠাতে তেওঁ এটা পানী গিলাছ হাতত তুলি ল’লে । ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবোৰে ভাবিলে, তেওঁ নিশ্চয় গিলাছটো খালী নে ভৰ্তি আছে জাতীয় প্ৰশ্ন সুধিব । কিন্তু মিচিকীয়া হাঁহিৰে তেওঁ সুধিলে, “মোৰ হাতত থকা গিলাছটোৰ ওজন কিমান?”
ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে ভাগে ভাগে হিচাপ উলিয়াই উত্তৰ দিলে ।
সকলোৰে উত্তৰবোৰ শুনাৰ পাছত তেওঁ ক’লে, “মোৰ মতে পানীৰ গিলাছটোৰ কিমান ওজন সেইয়া বিচাৰ্য নহয় । ইয়াৰ ওজন নিৰ্ভৰ কৰিব তুমি কিমান সময় গিলাছটো ডাঙি আছা । যদি তুমি তাক মাথো কেইমিনিটমানৰ বাবে ধৰি আছা তেনেহ’লে ই নিচেই পাতল । কিন্তু যদি তুমি তাক একঘন্টামান একেথিৰে ধৰি আছা তেনেহ’লে লাহে লাহে তোমাৰ বাউসীৰ বিষ হ’বলৈ আৰম্ভ কৰিব । আৰু যদিহে গোটেই দিনটো তেনেদৰে ডাঙি আছা তেনেহ’লে লাহে লাহে তোমাৰ কান্ধটো অসাৰ হৈ পৰিব আৰু এসময়ত তুমি গিলাছটো পেলাই দিবলৈ বাধ্য হ’বা । গিলাছটোৰ ওজন সলনি নহ’লেও তাক ধৰি থকা সময়খিনিয়ে ওজন বঢ়াই তুলিব”।
কাঁহ পৰি জীন যোৱা শ্ৰেণীকোঠাটোলৈ চাই তেওঁ ক’লে, “তোমালোকৰ মনৰ চাপ, উদ্বেগবোৰ ঠিক এই পানীৰ গিলাছটোৰ দৰে । কেইমূহুৰ্তৰ বাবে এইবোৰক প্ৰশয় দিয়া, কোনো ক্ষতি নহয় । কিন্তু বহু সময়ৰ বাবে ইহঁতক ধৰি ৰাখিলে, জীৱনক কোঙা কৰি পেলাব । গতিকে মানসিক চাপ, উদ্বেগ, হতাশা এইবোৰক কাহানিও প্ৰশয় নিদিবা”।
মই জানো কিছুমান কথাৰ ব্যৱহাৰিক প্ৰয়োগ সহজ নহয় । কিন্তু অসাধ্য নহয় । মনোবিজ্ঞানী গৰাকীৰ কথাষাৰৰ আমাৰ জীৱনত প্ৰয়োগৰ এটা চেষ্টা আমি নিশ্চয় কৰিব পাৰো নহয়নে? অহ্! আজি দিনটোতো তোমাক ব’ৰ কৰিছো ন’ । ইস্ কৰিমেই । বায়েক হিচাপে বন্ধু হিচাপে সেয়া মোৰ অধিকাৰ । শেহত জীৱনত বিচৰাৰ দৰে সুখী হোৱা । আহিবলগীয়া দিনবোৰে দি যাওক মনে বিচৰাখিনি । ভালে থাকা, কুশলে থাকা, সুখী হোৱা ।
ওপজাদিনৰ বহু বহু শুভকামনা তোমালৈ । জীৱনে চোঙ সলাই প্ৰতিপল, প্ৰতিক্ষণে । প্ৰতিটো মূহুৰ্তই আঁকি যায় নৱ আল্পনা । পাৰ হৈ যোৱা বচৰকেইটাই সিচি থৈ যোৱা অভিজ্ঞতাৰ ৰঙীন দলিছাৰে খোজ পেলাইছা জীৱনৰ এটি নতুন বচৰত । জীৱনৰ প্ৰতিটো দিনেই কঢ়িয়াই আনে আশাৰ নতুন বতৰা । এই আশাবোৰ আছে বাবেইতো পৃথিৱীখন ইমান ধুনীয়া । অনাগত দিননোৰত জীৱনক লৈ ৰচা আশাবোৰ পৰিপূৰ্ণ হৈ উঠক তাৰে শুভকামনা জনালো ।
জীৱন এক ৰহস্য, এক অবুজ সাঁথৰ । সময়ৰ সতে অবুজ মিতিৰালি জীৱনৰ । সময়ৰ সতে জীৱনে কান্দে, হাঁহে, ঠেহ পাতি অভিমান কৰে । কিন্তু গৈ থাকে দুহাত ধৰি । আজীৱন বন্ধুত্বৰ প্ৰতিশ্ৰুতিও দেখুন ভাঙি থৈ যায় সময়ে । পলকতে আকৌ সাজে নতুন বন্ধুত্বৰ ঘৰ । কিন্তু কোনো কোনো সম্বন্ধই বুকুত এনেদৰে আসন পাতি বহে যে জীৱনে ধুই নিব নোৱাৰে কোনোকালে । তেনে এটি ভাই আৰু বন্ধু পালো তোমাৰ মাজত । যোৱা আঢ়ৈটা বচৰে বন্ধুত্ব আৰু ভাতৃপ্ৰেমৰ ডেউকাৰে আৱৰি ৰখাৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ । আজি তোমাৰ জন্মদিনৰ দিনা এই ধন্যবাদকে উপহাৰ ৰূপে পঠিয়ালো । মাজে মাজে তোমাক অধৈৰ্য, আৱেগিক, হতাশা আৰু মানসিক চাপত দেখা পাওঁ। অৱশ্যে এই সময়খিনিয়ে তেনেকুৱা । তুমি নিজক নিজেই চম্ভালি জীৱনৰ মহত্ব লাভৰ বাবে কৰ্ষণ কৰিব লাগিব । আজি এইক্ষেত্ৰত তোমাৰ সহায় হোৱাকৈ কেইদিনমান আগতে পঢ়া এটা সৰু লেখা তোমালৈ আগবঢ়ালো । আশাকৰো অনাগত দিনবোৰৰ বাবে ই সহায়ক হ’ব ।
এবাৰ এগৰাকী মনোবিজ্ঞানীয়ে শ্ৰেণীকোঠাত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগত আলোচনা কৰি আছিল । হঠাতে তেওঁ এটা পানী গিলাছ হাতত তুলি ল’লে । ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবোৰে ভাবিলে, তেওঁ নিশ্চয় গিলাছটো খালী নে ভৰ্তি আছে জাতীয় প্ৰশ্ন সুধিব । কিন্তু মিচিকীয়া হাঁহিৰে তেওঁ সুধিলে, “মোৰ হাতত থকা গিলাছটোৰ ওজন কিমান?”
ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে ভাগে ভাগে হিচাপ উলিয়াই উত্তৰ দিলে ।
সকলোৰে উত্তৰবোৰ শুনাৰ পাছত তেওঁ ক’লে, “মোৰ মতে পানীৰ গিলাছটোৰ কিমান ওজন সেইয়া বিচাৰ্য নহয় । ইয়াৰ ওজন নিৰ্ভৰ কৰিব তুমি কিমান সময় গিলাছটো ডাঙি আছা । যদি তুমি তাক মাথো কেইমিনিটমানৰ বাবে ধৰি আছা তেনেহ’লে ই নিচেই পাতল । কিন্তু যদি তুমি তাক একঘন্টামান একেথিৰে ধৰি আছা তেনেহ’লে লাহে লাহে তোমাৰ বাউসীৰ বিষ হ’বলৈ আৰম্ভ কৰিব । আৰু যদিহে গোটেই দিনটো তেনেদৰে ডাঙি আছা তেনেহ’লে লাহে লাহে তোমাৰ কান্ধটো অসাৰ হৈ পৰিব আৰু এসময়ত তুমি গিলাছটো পেলাই দিবলৈ বাধ্য হ’বা । গিলাছটোৰ ওজন সলনি নহ’লেও তাক ধৰি থকা সময়খিনিয়ে ওজন বঢ়াই তুলিব”।
কাঁহ পৰি জীন যোৱা শ্ৰেণীকোঠাটোলৈ চাই তেওঁ ক’লে, “তোমালোকৰ মনৰ চাপ, উদ্বেগবোৰ ঠিক এই পানীৰ গিলাছটোৰ দৰে । কেইমূহুৰ্তৰ বাবে এইবোৰক প্ৰশয় দিয়া, কোনো ক্ষতি নহয় । কিন্তু বহু সময়ৰ বাবে ইহঁতক ধৰি ৰাখিলে, জীৱনক কোঙা কৰি পেলাব । গতিকে মানসিক চাপ, উদ্বেগ, হতাশা এইবোৰক কাহানিও প্ৰশয় নিদিবা”।
মই জানো কিছুমান কথাৰ ব্যৱহাৰিক প্ৰয়োগ সহজ নহয় । কিন্তু অসাধ্য নহয় । মনোবিজ্ঞানী গৰাকীৰ কথাষাৰৰ আমাৰ জীৱনত প্ৰয়োগৰ এটা চেষ্টা আমি নিশ্চয় কৰিব পাৰো নহয়নে? অহ্! আজি দিনটোতো তোমাক ব’ৰ কৰিছো ন’ । ইস্ কৰিমেই । বায়েক হিচাপে বন্ধু হিচাপে সেয়া মোৰ অধিকাৰ । শেহত জীৱনত বিচৰাৰ দৰে সুখী হোৱা । আহিবলগীয়া দিনবোৰে দি যাওক মনে বিচৰাখিনি । ভালে থাকা, কুশলে থাকা, সুখী হোৱা ।
ইতি
তোমাৰ বাইদেউ
তোমাৰ বাইদেউ
No comments:
Post a Comment